Stawropol, Czerkiesk, Nalczyk, Władykaukaz, relacja z podróży
Stawropol, Czerkiesk, Nalczyk, Władykaukaz, relacja z podróży (na wrzesień 2019)
Tekst i foto: Paweł Krzyk
Przez Kraj Staropolski mój autobus zmierzał dość szybko pośród burej, pagórkowatej krainy za oknem. Stawropol- stolica Kraju Stawropolskiego jest nowoczesnym 400 tysięcznym miastem.
Spacer po centrum wydał mi się najlepszą formą zwiedzenia. Można nie pytać, gdzie znajduje się centrum- najczęściej jest to ulica/ prospekt Lenina.
To już prawie nudne- zaczynam prawie zawsze od rozpoznania transportu do kolejnego regionu. Teraz zwykle jeżdżę marszrutkami, którymi w Rosji nazywane są mikrobusy transportu publicznego. Zakup biletu na jutro i tuptam na plac imienia wodza Rewolucji Październikowej. Potem okolice ulicy Mira, park centralny i mogę powiedzieć, że Stawropol jest zielonym miastem z niewielką ilością zabytków historycznych, z dużymi nowoczesnymi przedmieściami oraz, że wiele się w nim buduje. Dla mnie był miejscem na krótki postój przed ruszeniem w stronę gór na południu.
W okolicy podgórskiej znajdują się jeszcze: kurort Mineralne Wody, Piatigorsk z gorącymi źródłami, oraz wyciągiem Seykartv na górę z wieloma tabliczkami odległościowymi.
Tylko 130 kilometrów dalej na południe znajduje się stolica Republiki Karaczajo-Czerkieskiej. To przedpole wysokiego Kaukazu. Czerkiesk jest niewielkim, nieco ponad 100 tysięcznym, zielonym miastem nad rzeką Kubań.
Trolejbusem nr 3 dojechałem do… (jak zwykle) Ulicy Lenina w pobliżu rzeki Kubań. Plac z pomnikiem i teatrem, ładny Park Kultury i Rozrywki w kotlinie rzeki. Każdy kto tutaj przyjedzie, robi sobie zdjęcie przy pomniku z zegarem na skarpie. Przez zielone parki z wiszącymi kasztanami do centralnego rynku, i z powrotem spacer zygzakami po Lenina i Kaukaskiej.
Sympatyczna czerkieska z mężem wypytują mnie o życie w Polsce, narzekając, że w Karaczajo-Czerkiesji zarabia się średnio równowartość 200-300 €.
Po drodze do Republiki Kabardo- Bałkarskiej przejeżdżałem skrajem Kraju Stawropolskiego przez wspomniany wyżej Piatigorsk- podgórskie uzdrowisko z gorącymi źródłami.
W międzyczasie znalazłem się w krainie pożółkłych łanów kukurydzy i czarnych główek słoneczników- czekających na kombajny.
W Nalczyk na granicy miasta znajduje się łuk tryumfalny. Przy nim obowiązkowo zatrzymują wszystkie pojazdy do kontroli. Policjanci byli uzbrojeni w mini broń… maszynową.
Na południowej ścianie niewielkiej Kabardo- Bałkarii wyrasta najwyższy szczyt Kaukazu- Elbrus. Przy dobrej pogodzie z Nalczyka są widoczne „białasy” kaukaskie. W 270 tysięcznym mieście można pochodzić w rejonie ulic: Puszkina, Lenina oraz przy rzece w Parku Kultury i Wypoczynku. Zwróciłem nieco uwagi, przy dworcu na duży meczet, oraz pomnik Lenina w alejce z fontannami.
Na końcu tego opisu podróży zapraszam do Osetii Północnej, nazywanej też Alanią. Władykaukaz mi się spodobał. Leży nad rzeką Terek na tle panoramy wysokiego Kaukazu, i mieszka w nim połowa Osetyńców- czyli nieco ponad 300 tysięcy.
Spacer po… wiadomym placu, prospektem Mira, alejkami i parkami doprowadził mnie do mostu przyozdobionego lwami nad rzeką ze wspaniałymi widokami na góry, w tym bardzo ośnieżone.
Na pasażu w centrum zauważyłem metalowego obywatela Kaukazu z początku XIX wieku. Strzeliłem fotę i w takich przypadkach zwykle zastanawiam się, kim mógłbym być w tym rejonie w… tamtym czasie….?
Spacerkiem pośród starych domów nad rzeką wróciłem do hoteliku. Zielone miasto.
Na centralnym bazarze aż mi ślinka ciekła na widok przysmaków. Mnóstwo owoców i towarów gruzińskich- ładne granaty z Azerbejdżanu. W wyniku sympatycznych targowych pogaduszek kupiłem pyszny ser, owoce i mix orzeszków sezonowych.
Jak wyglądają średniej wysokości góry kaukaskie można się przekonać, chociażby ruszając do drugiej Osetii- tej południowej, która nie chce przynależeć do… Gruzji. Niżej mapka trasy.
Przejście do następnej relacji: Osetia Południowa
Przejście do poprzedniej relacji: Krym
Przejście na początek trasy: Północna Ukraina